Dąb czerwony (kora)

pol. dąb czerwony
łac. Quercus rubura
ang. oak

100 g

Postać: Suszona siekana kora dębu czerwonego.

Rodzina: bukowate (Fagaceae)

Występowanie: wschodnie rejony Ameryki Północnej; introdukowany w Polsce

Barwniki zawarte w korze dębu: garbniki (taniny)

FARBOWANIE KORĄ DĘBU

Barwy, które można uzyskać z kory dębu: Kora dębu daje paletę od jasnych odcieni różowo-cielistych, przez beże i jasne brązy. Z żelazem uzyskasz piękne kolory atramentowe, szare i fioletowe.

Kąpiel barwiąca: jak każda kora drzew nie lubi wrzenia (utrzymuj temperaturę poniżej wrzenia)

Zaprawy: ałun, soja, migdałecznik, siarczan żelaza

Włókna, z jakimi się wiąże: wszystkie włókna pochodzenia naturalnego, len, bawełna, wełna, jedwab, alpaka, merynos, konopie, sizal

Więcej na temat dębu czerwonego:

– książka “Dzikie Barwy – o naturalnym farbowaniu tkanin roślinami”

Ciekawostki: Nazwa dąb czerwony pochodzi od jesiennego koloru liści. Jest inwazyjnym gatunkiem. Do flory Polski został introdukowany w XIX w. i od tego czasu skutecznie wypiera inne gatunki dębów oraz drzew. Dąb czerwony jest traktowany jako roślina ozdobna stąd można go zobaczyć w parkach i ogrodach.

Dąb czerwony wykorzystywany jest na szeroką skalę w meblarstwie. Produkuje się z niego okleiny, okładziny, boazerie, deski podłogowe, elementy konstrukcyjne np. schody. Drewno dębu czerwonego używane jest także do produkcji beczek, w których leżakuje koniak, wino, piwo. Produkuje się z niego podkłady kolejowe. Twarde drewno dębu jest gorszej jakości niż drewno gatunków europejskich.

Szybkie rozprzestrzenianie się dębu czerwonego wynika z wysokiej tolerancji na warunki atmosferyczne oraz glebowe. Quercus rubra z powodzeniem rośnie na glebach żyznych oraz gliniasto-piaszczystych. Najbardziej sprzyja mu odczyn obojętny gleb, ale z powodzeniem rośnie także na glebach lekko kwaśnych.

Wizerunek liści dębu czerwonego widnieje na polskich monetach – edycje od 1995 roku.